کشف وجود فاصله گذاری اجتماعی در زنبورعسل

تحقیقات نشان می دهد که زنبورهای عسل زمانی که کندوی آنها در معرض خطر یک انگل قرار می گیرد, فاصله اجتماعی را افزایش می دهند و فعل و انفعالات را برای افزایش فاصله بین زنبورهای جوان و پیر تغییر می دهند.

دکتر الساندرو سینی می گوید, زنبورهای عسل دارای زندگی اجتماعی هستند و از تقسیم مسئولیت ها و تعاملاتی مانند نظافت متقابل, سود می برند، اما زمانی که این فعالیت های اجتماعی می توانند خطر ابتلا را افزایش دهند، با رعایت فاصله گذاری اجتماعی بین خطرات و فواید, تعادل برقرار می کنند.

در این فاصله گذاری اجتماعی دو بخش اصلی در کلنی های زنبور عسل ایجاد می شود. یکی بخش بیرونی که توسط زنبورهای چراگر اشغال شده است و دیگری بخش داخلی که پرستاران، ملکه و نوزادان در آن زندگی می کنند.

این جداسازی منجر به ارتباط کمتری از تعاملات بین دو بخش می شود و به ارزشمندترین افراد یعنی ملکه، زنبورهای جوان و نوزادان اجازه می دهد تا از محیط بیرون و در نتیجه از ورود بیماری ها محافظت شوند.

دانشمندان با مقایسه کلنی های آلوده و پاک, دریافتند که رفتار رقص آدرس دهی، که می تواند انتقال کنه را افزایش دهد، در صورت آلوده بودن کندو، کمتر در بخش مرکزی کندو رخ می دهد. همچنین رفتارهای بهداشتی در مرکز کندو متمرکزتر می شود, یعنی چراگرها به سمت حاشیه جمعیت حرکت می کنند, در حالی که زنبورهای جوان پرستار و نظافتچی در پاسخ به آلودگی, به مرکز جمعیت حرکت می کنند.

محققین بر این باورند که افزایش فاصله اجتماعی بین دو گروه زنبور عسل در یک کلنی آلوده به انگل, نشان دهنده یک جنبه جدید و به نوعی شگفت انگیز از چگونگی تکامل زنبورهای عسل, برای مبارزه با پاتوژن ها و انگل ها, توانایی آنها برای تطبیق ساختار اجتماعی و کاهش تماس بین افراد در پاسخ به تهدید, به آنها اجازه می دهد تا در صورت امکان, مزایای تعاملات اجتماعی را به حداکثر برسانند و در صورت نیاز, خطر ابتلا به بیماری های عفونی را به حداقل برسانند.