فروش ملکه کارنیکا
آموزش

تغذیه کمکی در پاییز برای زمستان گذرانی زنبورها

این که اگر از یک کلنی خوب نگهداری کنند, احتیاج به تغذیه اضافی ندارد, محل بحث است. در هر حال مدیریت در زنبورداری چیزی فراتر از آن است که کلنی را به طبیعت واگذار کنیم تا احتیاجات خود را تامین کند و گاهی هم برای زنبوردار عسل اضافی تولید نماید. با به کارگیری سرمایه, نیرو و مدیریت از آخرین روش ها استفاده می کند تا حداکثر سود عاید گردد.

بهتر است که در موقع برداشت به قدر کافی عسل در کندو باقی بگذارند تا با آن کلنی بتواند زمستان را بگذراند. در بعضی سال ها مختصری نوش اضافی از طریق گیاهانی که دیر گل می دهند, عاید می گردد اما اگر جمعیت کندو برای زمستان گذرانی تقلیل داده شده باشد, کارگران قادر نیستند که از این نوش اضافی استفاده کنند و مقداری از تولید عسل آنها کاسته می شود. به دلیل عوامل متغییر, تخمین آن که در آخر پاییز عسلی حاصل می شود یا نه مشکل است لذا زنبورداران دور اندیش به لحاظ این که خواه ناخواه باید کلنی را در پاییز تغذیه کنند, عسل آنرا برمی دارند.

راجع به این که تغذیه با شکر در پاییز برای زنبور عسل مفید یا مضر واقع می شود, روزگاری اختلاف عقیده وجود داشت. در سال های اخیر معلوم شده است که زنبور عسل می تواند از ساکارز نیز به عنوان منبع غذایی استفاده کند.

در نواحی گرم و معتدل, راحترین راه این است که زنبوران را با شکر خشک تغذیه نمایند. این شکر به وسیله کارگران برداشت شده و پس از تبدیل شدن به عسل در کندو ذخیره می شود. آب مورد احتیاج به وسیله کارگران به کندو حمل می شود. شکر را می توان در داخل ظرفی در روی قاب ها قرار داد و یا در کف کندو گذاشت و سوراخ ورودی را مسدود کرد.

در مصرف شکر خشک دو نقطه ضعف وجود دارد. یکی این که تبدیل شکر به عسل به کندی صورت می گیرد و دیگر اضافه کردن دارو به آن غیرممکن است. در نواحی گرمسیر تبدیل شکر به عسل مسئله مهمی نیست ولی در جاهای سردسیر باید شکر آنقدر زود داده شود تا قبل از فرا رسیدن سرما زنبورها تغذیه خود را کرده باشند.

روزگاری شکر تخته شده برای تغذیه زنبور عسل از محبوبیت خاصی برخوردار بود. شکر تخته شده را بدین ترتیب می ساختند که شربت قند غلیظ را می جوشاندند تا به صورت قند نرمی در آید. بعد آن را به صورت قطعاتی که دارای ضخامت 3.8 سانت یعنی 1.5 اینچ و پهنای مختلف بود در می آوردند به طوری که بتوان آنها را روی قاب ها قرار داد. زنبورهای کارگر روی این قطعه جمع می شوند و از آن تغذیه می کردند.

در این طریقه مقدار زیادی حرارت مصرف می شود تا شکر تبدیل به قطعات بلورین گردد. بعضی از داروها را نمی توان به شربت داغ و در حال غلیظ شدن اضافه کرد. ولی حسن این روش در این است که ظرف خاصی نمی خواهد.

تهیه شربت غلیظ شکر برای تغذیه زنبوران متداول ترین راه هاست. در این طریقه دو قسمت شکر را در یک قسمت آب حل می کنند. برای این که شکر به طور کامل در آب حل شود مقداری حرارت لازم است. وقتی شربت سرد شد می توان به آن دارو اضافه کرد. مخلوط دو قسمت شکر یک قسمت آب برای تغذیه پاییزه ایده آل است. اگر بیشتر غلیظ باشد پس از سرد شدن مقداری از آن رسوب می کند. اگر رقیق باشد زنبورها مجبورند آب اضافی را تبخیر نمایند و مقداری انرژی اضافی صرف نمایند.

برای تغذیه شربت به کلنی راه های مختلفی وجود دارد. استفاده از قوطی های با درب فشاری یا پیچی مانند قوطی خالی قهوه, روش کم خرجی است. برای این منظور روی درب این قوطی ها چند سوراخ ایجاد می کنند و پس از پر کردن ظرف و بستن درب آن را به طور واژگون روی قاب ها و یا روی درب داخلی کندو قرار می دهند.

ظرف های غذای دیگر به نام های Division board و Entrance feeder نیز توسط فروشندگان لوازم زنبورداری در اختیار زنبورداران قرار داده می شود. ظروفی که بالای آنها باز است باید مجهز به شناورها یا نوعی توری باشند که از غرق شدن زنبورها در شربت جلوگیری نماید. این ظروف تغذیه را در داخل یک طبقه یا نیم طبقه خالی قرار داده و در بالای کندو می گذارند و درب کندو را روی آن قرار می دهند. ظروف غذا برای زنبورداران وسیله مناسبی است زیرا لازم نیست که برای تغذیه درب کندو را باز کنند ولی در هوای سرد زنبور عسل نمی تواند از آن استفاده کند. شربت قند را می توان در صورت لزوم قبل از مصرف اندکی گرم کرد, بخصوص اگر از قوطی های درب سوراخ دار در بالای خوشه کلنی استفاده می شود.

در عین اینکه تغذیه زنبورها در خارج از کندو امکان پذیر است ولی این عمل چندین عیب دارد. یکی این که زنبورها را تحریک به غارت می کند و دیگر این که ممکن است غذا به وسیله زنبورهای غریبه و حشرات دیگر مورد استفاده قرار گیرد و اسباب زحمت شود.

مقدار عسل مورد نیاز برای این که بقای کلنی را در طول زمستان تضمین کند بستگی به شرایط جغرافیایی دارد. در نواحی سردسیر هر کلنی باید بین 27.8 تا 40.77 کیلو عسل در اختیار داشته باشد. این مقدار در نواحی معتدله 13.59 تا 27.8 کیلو و در نواحی گرمسیر 6.79 تا 13.59 کیلوگرم می باشد.

در بعضی از موسسات تجارتی زنبور عسل, همه کندوها را در پاییز وزن می کنند. به کندوهایی که وزن آنها در حد معینی کمتر باشد مقدار مشخصی غذا می دهند. مخلوط استاندارد شده دو پیمانه شکر و یک پیمانه آب, وقتی که 3.785 لیتر شربت به کندو داده می شود, 3.171 کیلو به وزن آن اضافه می کند. با به کار بردن این طریقه یک گروه غیر مجرب می توانند عده زیادی از کلنی ها را برای آماده سازی زمستان تغذیه نمایند.

بعضی زنبورداران ترجیح می دهند که زنبورهای خود را در پاییز بیشتر از حد معمول تغذیه کنند تا از غذا دادن در زمستان و اول بهار بی نیاز باشند. زنبور عسل موجود بخصوصی است. آنها به همان اندازه که احتیاج دارند تغذیه می کنند و بقیه را ذخیره می نمایند اما اگر غذای آنها به کمتر از 227 درصد کیلوگرم برسد همه از گرسنگی خواهند مرد.

{ مرتضی اسماعیلی }

‫2 دیدگاه ها

  1. آیا جوشاندن شربت غلیظ شکر و تهیه شکر تخته ای یا خمیر شکر مثل روشی که توی متن گفتید برای زنبورها ضرر داره؟ آیا برای زنبورها سمی میشه؟
    از این روش به نامهای fondant (خمیر شکر) و sugar candy (شکر تخته ای) در سایت‌های خارجی خیلی استفاده میشه؟

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *