فروش ملکه کارنیکا
آموزش

زنبور داری در ایالات متحده آمریکا

تولیدکنندگان وسایل زنبورداری, تولیدکنندگان زنبور عسل کارتنی و وزارت کشاورزی آمریکا, از طریق دانشگاه های ایالتی و سرویس های ترویجی, جزوات و نشریات بسیار خوبی در رابطه با ساختن وسایل و مستقر کردن کندوهای زنبور عسل و سایر اطلاعات اساسی منتشر کرده اند. تولیدکنندگان و فروشندگان وسایل زنبور عسل به موفقیت زنبورداران از این لحاظ علاقمندند که پیشرفت کار آنها به توفیق و رضایت خاطر زنبورداران بستگی دارد.

زنبور عسل در هرجا که گیاهان گلدار می روید و محل مناسبی برای استقرار کندو وجود داشته باشد می تواند نگهداری شود. به غیر از شهرهای بزرگ, این شرایط عملا در هر جایی وجود دارد. احتیاجات اولیه یک کلنی زنبور عسل فارغ از این که در کجا نگهداری می شود, تفاوت نمی کند. این کلنی به غذا که عبارت از نوش و گرده گل باشد و به محلی برای زندگی که کندو نام دارد, احتیاج دارد.

اصول نگهداری و مدیریت یک کلنی زنبور عسل اعم از این که به صورت سرگرمی نگهداری شود و یا اینکه به عنوان حرفه مشخصی در نظر گرفته شود فرقی ندارد. در پرورش زنبور عسل به عنوان یک شغل هدف این است که از نیروی کار و سرمایه به طوری استفاده شود که از این سرمایه گذاری حداکثر بهره عاید گردد. در حالی که به صورت سرگرمی, پرورش زنبور عسل در اصل بخاطر میل و لذت بردن از این کار صورت می گیرد و استفاده از آن در درجه دوم اهمیت قرار دارد.

 سرمایه گذاری هائی که در رابطه با زنبور عسل صورت می گیرد به 3 دسته تقسیم می شود:

1 . زنبورداری به صورت تمام وقت یا همیشگی

2 . زنبورداری به صورت نیمه وقت

3 . زنبورداری به صورت سرگرمی

در امریکا اکثر کلنی های زنبور عسل توسط کسانی نگهداری می شود که زنبورداری را به عنوان حرفه تمام وقت پذیرفته اند, در حالی که کندوهای انفرادی و با تعداد کم, به وسیله آماتورها نگهداری می شوند. برای سهولت در امر آمار برداری, کسانی که تا ده کلنی دارند زنبورداران آماتور و آنها که 11 تا 300 کلنی نگهداری می کنند زنبورداران نیمه وقت و دارندگان بیشتر از آن را زنبورداران حرفه ای می نامند.

در بعضی از ایالات ها از لحاظ دریافت مالیات و منظورهای دیگر, کسانی که 50 کلنی یا بیشتر از آن دارند به منزله کشاورز تلقی می شوند. این اعداد مطلق نیستند زیرا یک نفر ممکن است با تعداد کمی کندو به قدری متمرکز و شدید کار کند که درآمد معقولی بدست آورد در حالی که دیگری ممکن است به طور نسبی تعداد زیادی کندو داشته باشد ولی وقت زیادی روی آنها صرف نکند و زنبوردار نیمه وقت تلقی شود.

بیشتر کسانی که زنبورداری را به عنوان سرگرمی انتخاب کرده اند آنهایی هستند که با مطالعات شخصی یا شرکت در کلاس های شبانه که توسط دانشکده ها یا سازمان های زنبورداری تشکیل می شود به این کار علاقمند شده اند. عده ای دیگر هنر زنبورداری را از طریق وابستگی با یک خانواده زنبوردار, کمک به یک دوست زنبوردار در روزهایی که کار زنبورداری زیاد است و یا اشتغال به صورت کارگر فصلی در یک زنبورداری حرفه ای آموخته اند.

برای کسانی که به کار زنبورداری علاقه مند هستند ولی تجربه کافی ندارند, بهتر آنست که تعداد کمی کلنی زنبور عسل بخرند و رموز کار را در زمینه اداره و کار کردن با آنها در تعداد کم بیاموزند و سپس با کسب تجربیات لازم به توسعه زنبورداری خود اقدام کنند.

اداره کلنی های زنبور عسل با کار کردن روی جانوران اهلی تفاوت دارد. حیوانات اهلی یاد می گیرند که چگونه خود را با صاحب خود و محیط اطراف خود تطبیق دهند ولی زنبور عسل جانوریست وحشی که فعالیت های خود را متناسب با خواسته های انسان تنظیم نمی کند, لذا یک زنبوردار باید اصول زیست شناسی و رفتار این جانوران را بداند و بر اساس این اطلاعات تصمیمات لازم را اتخاذ نماید.

در بسیاری از نواحی اطراف شهرها مقدار فراوانی گرده و نوش گل تولید می شود اما نقطه نظرهای دیگر نیز مطرح است. وجود کندوی زنبور عسل در یک محل, باعث وحشت همسایگان در مجاورت آن محل می گردد پس به همین دلیل زنبورداران با تدبیر کندوهای خود را در این نواحی در پناه یک پرچین یا درختچه ها پنهان می کنند. بعضی کندوهای خود را روی بام ها و دور از دید عموم مستقر می کنند. قرار دادن کندوها در یک محوطه محصور موجب می شود که بچه ها به کندوها نزدیک نشوند و از نیش زنبوران در امان باشند. کندوها باید طوری قرار داده شود تا پرواز عادی زنبوران از روی خیابان های پر رفت و آمد, پیاده روها و محل پهن کردن لباس های شسته شده صورت نگیرد.

در نواحی خشک و یا در زمانی که بارندگی صورت نمی گیرد زنبور عسل آب احتیاج دارد, لذا از حوض یا استخر شنا و آبخوری ها, آب برمی دارند. در عین اینکه وجود یک آبشخور, مانع از این نیست که زنبورها به منابع دیگر تامین آب بروند ولی تا حد زیادی مشکل را حل می کند. در بیشتر مواقع برداشت آب توسط زنبوران از منابع دیگر مشکلی ایجاد نمی کند مگر در کنار استخرهای شنا که ممکن است مردم در اثر پاگذاشتن روی آنها یا نشستن روی آنها نیش بخورند.

گاهی هم ممکن است یک زنبوردار بی جهت مورد اتهام قرار گیرد. مردم عادی معمولا بین زنبور عسل, زنبورهای زرد, زنبورهای خرمائی و امثال آنها که در حفره های ساختمان, روی دیوارها و سقف منازل لانه دارند فرقی قائل نیستند. در این شرایط برای یک زنبوردار مشکل است که ثابت کند مسئله نیش خوردن لزوما به زنبور عسل مربوط نمی شود.

تشخیص و تصمیم گیری درباره شکایت افرادی که به وسیله زنبور عسل نیش می خورند برعهده دادگاه است اما اثبات این که زنبور مهاجم مربوط به کندوی چه شخصی است بسیار مشکل و حتی غیرممکن است, بخصوص اگر حادثه در فاصله دوری از کندوها صورت گرفته باشد. برای تشخیص این که زنبور مهاجم از کدام کندوست, طریق مطمئنی وجود ندارد.

به غیر از نیش زدن, به علل دیگر از جمله اختلاف در مالکیت یک بچه طبیعی, به علت عبور غیر مجاز زنبور دار از ملک دیگر و به علت کشته شدن زنبوران در اثر سمپاشی باغ ها و مزارع مجاور نیز زنبور عسل ممکن است موضوع دعوا در دادگاه ها باشد. داووت در سال 1959 مجموعه مفصلی از این موارد را جمع آوری و به رشته تحریر در آورده است.

به خاطر حوادث ناگواری که زنبور عسل ممکن است به وجود آورد بعضی از مسئولین شهرها نگهداری زنبور عسل در تمام شهر یا در محدوده خاصی را قدغن می کنند. اگرچه در جوامعی که چنین مقرراتی وجود ندارد, جو عمومی جامعه حکم می کند که زنبوردار شهر نشین به تغییر محل کندوهای خود یا از بین بردن آنها ناچار گردد.

زنبورداران شهری به طور مجموع مخالف تدوین قوانین مربوط به منع زنبورداری در شهر هستند, ولی آنهایی که منصف باشند قبول می کنند که استقرار کندو در محل نامناسب موجب ناراحتی همسایگان می گردد و در این صورت از وضع مقررات شهری برای جلوگیری از مزاحمت ها پشتیبانی می کنند. زنبورداران برای تدوین مقررات مربوطه به نگهداری زنبور عسل در شهرها طرف مشورت قرار می گیرند. یکی از این مقررات در سال 1961 برای شهر توسان در آریزونا به تصویب رسیده که گاهی به عنوان نمونه در مسائل شهری در رابطه با زنبورداری مورد استفاده قرار می گیرد که به طور خلاصه این مقررات به شرح زیر است :

الف . هیچ کس در محدوه یک شهر نباید کندو, محفظه یا جعبه ای که در آن زنبور عسل نگهداری می شود مستقر نماید و یا زنبور عسل نگهدارد مگر این که نگهداری زنبور عسل همراه با پیش بینی های زیر باشد.

1 . اگر کلنی های زنبور عسل در فاصله کمتر از  15 متر از حدود محل استقرار قرار داشته باشد, باید پرچینی از گیاه یا مصالح ساختمانی که کمتر از 1.5 متر نباشد و زنبورها از آن عبور نکنند در اطراف محل تعبیه شود.

2 . برای زنبورهای عسل در محل استقرار باید آبشخوری از آب تمیز و تازه در نظر گرفته شود.

3 . زنبوران عسل و وسایل زنبورداری مورد استفاده, باید براساس قوانین و مقررات ایالتی تهیه و نگهداری شوند.

ب . این مقررات شامل مدراس و دانشگاه هایی که به منظور مشاهدات و مطالعات علمی کندوها یا جعبه های زنبور عسل را در محوطه مدرسه یا ساختمان دانشگاهی نگه می دارند نمی شود.

استقرار چند کندو یا تاسیس یک زنبورستان در مناطق روستائی مسئله مهمی به وجود نمی آورد. در نواحی شمالی آمریکا, زنبورداران موفق طی سال ها تجربه آموخته اند که کندوهای خود را نزدیک ساختمان ها, دیوارها و حتی کنار بادشکن ها قرار دهند تا از وزش بادهای سرد زمستان در امان باشند. در نواحی جنگلی, کناره های جنوبی که آفتابگیر است از جاهای خیلی سایه بهتر است.

محل استقرار کندوها باید در تمام فصول دارای راه مناسبی باشد که از طریق آن بتوان گاهگاهی کندوها را بازدید نمود. در جاهایی که درجه حرارت غالبا بیشتر از 32 درجه است استقرار کندوها در محلی که بعدازظهر ها سایه گیر باشد هم برای زنبوران مفید است و هم برای زنبوردار که به راحتی بتواند آنها را بازدید کند.

دام هایی که در منطقه چرا می کنند معمولا مزاحمتی برای کندوها ندارند ولی علف های اطراف آنها را می خورند. اگرچه باید آنها را طوری قرار داد که دامها نتوانند بین آنها راه بروند و یا این که فاصله آنها آنقدر باشد که یک گاو یا یک اسب وقتی بین آنها می چرخد پا روی کندوها نگذارد. این جانوران معمولا لابه لای کندوها به سمت جلو حرکت می کنند و به ندرت روی خط مستقیم به عقب یا جلو می روند لذا معمولا به کندو برخورد نمی کنند. آنها معمولا سعی می کنند وقتی به کندو برمی خورند برگردند ولی گاهی هم باعث اذیت کلنی می گردند.

در معدودی از نواحی هم زنبورها مورد دستبرد و دزدی قرار می گیرند که برای این نوع از مسائل راه حل ساده ای وجود ندارد.

{ مرتضی اسماعیلی }

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *